روز نوشت هایی از زندگی موسیقی دانشگاه. من رفتم ولی دلم برای اینجا تنگ میشه. همیشه این اولین بارها خیلی قشنگ هستن. اولین بار! من اولین پستم رو تو این وبلاگ نوشتم. یه آسمون پره ستاره! نوشتن تو پرشین بلاگ برای من تجربه زیبائی بود. هیچ وقت تو زندگیم به اندازه لحظه هایی که اینجا وبلاگ می نوشتم آروم نبودم! اما بهر حال دنیا داشت به سمت تحول می رفت و من با وجود تموم صمیمیتی که پرشین بلاگ داشت مجبور شدم به خاطر امکانات بیشتر برم مهین بلاگ! پيام هاي ديگران .

وبلاگی با آدرس مورد نظر پیدا نشد.

اگه بنا به اینه باشه. همه ی تلخی ها برای من . روزی و روزگاری اینجا برو بیایی داشت . خاطره وبلاگش به مانند علت ساختش در ذهنم خواهد ماند. امروز سکوتی را نشنیدم . زندگی یعنی یکپارچه غم . این هم خودش یه جور آپدیته نه! همون بهتر که اینجا ساکت باشه. دلم برای تمام حال و هوایی که اینجا داشت تنگ شده خیلی تنگ.

به تو نامه مي نويسم. اي عزيز رفته از دست. اي كه خوشبختي پس از تو. گم شد و به قصه پيوست. اي كه مي سوزم سراپا. تا ابد در حسرت تو. به تو نامه مي نويسم. نامه اي نوشته بر باد. كه به اسمت چو رسيدم. هر شب در آرزوي آمدنت ستاره ها را مي شمارم . مي دانم كه مي آيي اما صد افسوس كه قدم در روياي من نمي گذاري. بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم . فكر نكن ياد تو بودم كار نداشتم ول مي گشتم .