چاکر تمام بچه های با مرام من اومدم. شاید بازم ادامه دادم نمیدونم باید ببینم چی پیش میاد. نوشته شده توسط شبح تنها در چهارشنبه چهاردهم بهمن ۱۳۸۸. گريه بي اختيار يعني عشق. شوق ديدار يار يعني عشق. ناله شاخه هاي بي سامان. در فراق بهار يعني عشق. باز طوفان و مرد صحراگرد. سينه اي بي قرار يعني عشق. شيهه اسب در شب صحرا. رد پاي سوار يعني عشق.

ای عشق همه بهانه از توست. سه تا حرف بیشتر نداره. ولی برای پر کردن تنهایی حرف نداره. این جمله ایه ک چند وقتیه ورد زبونم شده. اصلا هم دست خودم نیس فقط ی دفه میبینم نشستم بین یه مشت کاغذ و دفتر و به اینده فک میکنم. وای اگه این نشه چی میشه وای اگه اون نشه چی میشه! شاید بشه این سختی هارو یه جوری کنار گذاشت. ولی وای از اون موقعی ک میبینی بین این همه مشکل همه دلتو میشکنن! موقعی که به خاطر چیز هایی مثلا شاید ی کم بهتر بودن محکوم به خیلی چیزها بشی! چقد چیز چیز کردم! وای از بی رفیقی.

فدای اون خاطراتی که نه تکرار میشن نه فراموش. ای روی تو گلگون ز می ناب شده. وز خون دلم چو لاله سیراب شده. بر چشم ترم ببخش کز سوز درون. اشکی ست چو آتش آب شده. ترسم آخر ز غم عشق تو دیوانه شوم. بی خود از خود شوم و راهی میخانه شوم. آنقدر باده بنوشم که شوم مست و خراب.