Niedziela, 1 lutego 2015. Droga powrotna do domu, zdawała się trwać nie skończoność. Każdy, kolejny krok był coraz wolniejszy i coraz bardziej niepewny. Głowę miałam lekko zwieszoną, a ręce trzymałam w kieszeni dresów. Mijając kolejną ulicę, usłyszałam czyjeś kroki za sobą. Wydawało mi się, że słyszałam je już gdzieś wcześniej, ale szybko odepchnęłam od siebie tą myśl. Jeszcze tego brakowało, abym popadła w paranoję! Czy może dopadły go wyrzuty sumienia związane ze mną? Powiedziała.

Ajouter cette vidéo à mon blog.

Bo w życiu istnieje tylko ból. Miłość - czy to jedyny ratunek? Niedziela, 1 lutego 2015. Dzień dobry, co dla pan. a? Momentalnie filiżanka, którą trzymałam w dłoni wypadła, roztrzaskując się na podłodze. A oczy zaczęły wypełniać się łzami. Nie widziałam go prawię rok, co on tutaj do cholery robi? Żałosne. Stałam bez ruchu nie wiedząc co dalej zrobić. Czułam jak jego wzrok przeszywa mnie na wylot. Amelia, co Ty robisz? Idź na zaplecze ja to posprzątam.

Powiedz to jeszcze raz, proszę- powiedziałem, próbując zrozumieć sytuację. Organizuję bal charytatywny dla zwierząt w schronisku- odpowiedziałaś po-wo-li jakbym był dzieckiem i to w dodatku upośledzonym. Zapytałem chyba piąty raz, mrugając oczami, jakby z nadzieją, że ta scena zaraz się rozpłynie i dalej czekałem, aż uśmiechniesz się i powiesz, że tylko żartowałaś. Podwinęłaś dolną wargę i zmrużyłaś oczy. Oczywiście, że w ciebie wierzę- powiedziałem, zakładając.